تأثیر یک دوره تمرینات پلایومتریک بر تقارن عملکردی اندام تحتانی فوتبالیست های با سابقه پیچ خوردگی جانبی مچ پا

  هدف: پیچ خوردگی مچ پا نقص های دو طرفه ای ایجاد می کند که خطر آسیب دیدگی اندام غیر آسیب دیده را به طور ثانویه افزایش می دهد. از این رو، هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات پلایومتریک (Plyometric) بر تقارن عملکردی اندام تحتانی فوتبالیست های با سابقه پیچ خوردگی جانبی مچ پا بود. روش بررسی: در این تحقیق نیمه تجربی 20 فوتبالیست مرد با سابقه پیچ خوردگی جانبی درجه یک و یا دو مچ پا به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به مدت 6 هفته تمرینات پلایومتریک را انجام دادند. برای ارزیابی عدم تقارن عملکردی بین اندام تحتانی از آزمون های عملکردی شامل پرش چندگانه یک پا، پرش یک پا، پرش سه گام یک پا و پرش متقاطع یک پا و پرش یک پا 6 متر استفاده شد. فرمول شاخص تقارن اندام های تحتانی برای ارزیابی میزان عدم تقارن پای سالم و آسیب دیده بکار گرفته شد. از آزمون تی زوجی برای مقایسه عملکرد بین اندام های تحتانی و مقایسه میانگین درصد شاخص تقارن اندام تحتانی استفاده شد. یافته ها: تفاوت معناداری در مرحله پیش آزمون بین دو پا وجود دارد و پای سالم عملکرد بهتری نسبت به پای آسیب دیده در آزمون های پرش یک پا (0/011=p)، پرش سه گام یک پا (0/017=p)، پرش متقاطع یک پا (0/001=p)، پرش 6 متر یک پا (0/001=p) و پرش چندگانه یک پا (0/001=p) داشت. در حالی که در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری بین اندام های تحتانی مشاهده نشد. نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که پس از 6 هفته تمرین پلایومتریک بین میانگین درصد شاخص تقارن اندام های تحتانی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری در آزمون های پرش یک پا (0/024=p)، پرش سه گام یک پا (0/039=p)، پرش متقاطع یک پا (0/031=p)، پرش 6 متر یک پا (0/004=p) و پرش چندگانه یک پا (0/001=p) وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد آسیب و عملکرد اندام برتر باعث عدم تقارن عملکردی در دو پا می شود که تمرینات پلایومتریک می تواند این عدم تقارن عملکردی را جبران کند.